Lang heb ik hier over nagedacht
om toch mijn kwetsbaarheid ook met jullie te delen.

We razen allemaal door het leven. In het begin is het allemaal nieuw en spannend. Naar verloop van tijd wordt het een routine. Soms door andermans tips en ideeën mee te nemen worden we weer even wakker geschud en geïnspireerd. Uiteindelijk lopen we achter de feiten aan en doen ons werk zo goed als kan. Maar uiteindelijk wordt het ook weer een routine. Je wilt steeds meer en neemt uiteindelijk te veel hooi op je vork omdat je het werk wat je doet erg leuk vind. Totdat je er aan onderdoor gaat, en je lichaam ho stop zegt.
Dit is mij overkomen en ik heb niet meer naar mijn lichaam geluisterd. Ik kwam bij de arts terecht. Die mij naar wat afspraken heel duidelijk maakt dat ik zo niet verder kan. Iona, als je zo door gaat, over een half jaar loop je met een stok en zal vervolgens in een rolstoel belanden! Helaas kunnen wij niets meer voor je betekenen.
Wat is jouw eerste reactie?
Misschien kan je er een voorstelling van maken? Alles wat je hebt laten vallen, om je passie, droom, iets waar je heel goed in bent, dit met mensen die op je pad komen te delen. Alles wat je lief is, alles wat je op hebt gebouwd en de meeste energie in hebt gestoken al die jaren, met lief en leed.
Nu in een keer in duigen vallen, en rigoureus een keuze moet maken?
In mijn geval, de winkel waar ik al mijn energie van lief en leed in heb gestoken tot iets wat van mij is. Met anderen graag deel. Een droom die ik al van kinds aan had. Alle creativiteit die ik had, stopte ik in de winkel en maakte creaties van bloemwerken die ik voor de klanten maak. De liefde, kracht, gezondheid, beterschap, dierbaren die overleden, toch via een liefdevol, persoonlijk bloemstuk, een mooie herinnering in gedachten achter te laten. Verjaardagen, feesten, en ga zo maar door. Daarnaast de nieuwste trends en ideeën die ik graag laat zien in levende lijve.
Maar nu naar de laatste woorden van de arts… In een rolstoel terecht komen, nee dat nooit!
Met pijn in mijn hart heb ik de huur opgezegd EN BESLOOT VIA INTERNET MIJN WERK VOORT TE ZETTEN. Zodat ik momenten ook aan mijn lichaam kan werken. Helaas zakte ik in en kon mijn creativiteit niet meer kwijt. Somber werd ik en mijn lichaam ging steeds meer achteruit. Het contact met klanten en de etalages mis ik erg. Ik voelde mij niet bevredigend want de kwaliteit en passie die ik had kon ik niet meer uitdragen.

Gelukkig kwam er even een engeltje op mijn schouder zitten. Die mij de allermooiste momenten van de winkel tijd liet zien. En kreeg weer inzichten om een doorstart te maken, om verder te groeien en bloeien als ik een zei pad in zou slaan. En voor degene, die het  zo fijn vinden, betere kwaliteit te ontvangen.
Zo besloot ik naar kwekers in het buitenland te gaan (waar veel bloemen vandaan komen, helaas de kwaliteit ervan achteruit zijn gegaan) en vragen waarom dat is. En of er eventueel wat aan gedaan kan worden, om het te verbeteren.
Voor elk probleem vind ik wel weer een oplossing. En omdat ik niet ver kan lopen, is de auto mijn benen en voeten die mij van a naar b brengt.
Via België, door Frankrijk, ben ik naar Portugal gekomen. Daar zijn veel eucalyptus kwekerijen. Daar ben ik er een paar langs gegaan.
Twee kwekerijen waren heel geïnteresseerd. Ze zagen mijn vurige passie van de toekomst, maar ook mijn pijn aan mijn lichaam. Ik vertelde mijn verhaal waarom ik hier ben. Over de kruiden die ik graag in bloemen boeketten en bloemstukken verwerk. Om de klant net dat extraatje mee te geven. De echte geuren van de bloemen (wat tegenwoordig steeds minder is) Ze zouden kijken naar de mogelijkheden en houden contact. Maar ook verwezen ze mij door naar kwekerijen op de Canarische eilanden te gaan.
Richting het zuiden kwam er roet in het eten. Een motorrijder, die veel te hard reed door de bergen, is op mijn motorkap van de auto gevlogen. De schrik zat er goed in! Ik had even tijd nodig om dit te verwerken. De schade aan de auto heeft de garage gelukkig kunnen maken. En heb vernomen dat de man naar een flinke hersenschudding  gelukkig ook goed komt.

Bij de boot in Spanje aangekomen die ik moest nemen, als je met je eigen auto gaat. Ik werd weer opgebeurd. Enthousiast naar 43 uur te hebben gevaren kwam ik een keer in een hele andere wereld terecht. Ja, acclimatiseren moest ik zeker en heb het eiland verkend, terwijl ik verschillende kwekers ben gaan bezoeken.
Dit is even wat anders dan alleen maar bloemen. Dit is geweldig! De ene sprak mij meer aan dan de ander. Hier later meer over…
In de tussentijd leerde ik nieuwe mensen kennen. Ze zagen mijn lichaam. “ Zonder commentaar, of mij raar aan te kijken” werd ik geholpen als ik viel. En zelfs lichamelijke oefeningen deden we samen in de zee. Zelfs werd ik naar een therapeut gebracht die mij weer hoop heeft gegeven. En heb een hele lijst gekregen van wat ik dagelijks moet doen. Zo gezegd zo gedaan en warempel mijn lichaam ontspant en de druk is weg. Ik kan weer stukjes lopen!
Toen duikte Corona op. Geen boot of vliegtuig vertrok en alles lag plat. We mochten geen stap meer buiten de deur zetten. Behalve boodschappen doen bij de dichtstbijzijnde supermarkt. 3 maanden zaten wij opgesloten op de kamer. Uiteindelijk na de 5de maand kon ik met pijn en moeite weer richting huis.

Ik herschreef mijn ondernemersplan. Want als ik dit op de markt kan brengen zal ik heel veel mensen blij maken! Alleen realiseerde ik mij dat hier meer tijd in gaat zitten om het uit te voeren. Ook uitzoekwerk of het allemaal wel mogelijk is.
Sorry, nu krijg ik even een brok in mijn keel. In Nederland is het erg koud, waarop mijn lichaam weer samen kneep. Alle oefeningen die ik deed, is in Nederland onmogelijk! Wat ik ook probeerde en ging weer achteruit. Dat ik besloot in het najaar weer terug te keren naar de Canarische eilanden om meer onderzoek te doen. In de tussentijd ook weer aan mijn lichaam gewerkt die na 2 maanden eindelijk weer tot waar ik was gebleven kwam.
Nederlanders zijn jagers, en het liefst moet gisteren alles al af. Op de Canarische eilanden werken ze iets langzamer en zoeken alles eerst goed uit. Zodat er minder fouten gemaakt worden en de juiste informatie gegeven kan worden. Ja, dat is even wat anders werken, wat je dan ook maar moet accepteren.