Elke cent die ik verdien, stop ik weer in mijn onderneming om klanten die bij mij zijn gekomen, en mensen onderweg tegenkomen een extraatje te geven.
Jullie denken misschien, waar doet ze het allemaal van? Lekker op vakantie, hotelletje hier, drankje daar! Ik doe het net even iets anders. Dit zal je ontdekken als je met mij in zee gaat. Of wel, kom je er achter als je geïnteresseerd bent in de verhalen die ik achter laat. Soms wordt mij dat gevraagd als ik onderweg ben. En geef ik eerlijk antwoord als deze persoon echt geïnteresseerd is.
In deel “ik moet jullie iets opbiechten” vertel ik een beetje over mijn ongeluk, de pijn die toch veel mensen onbewust elkaar aandoen. Waarop ik mij terugtrok in het bos waar, zodra het voorjaar werd rond dwaalde, tussen de bloemen waar ik mijn verhalen mee deelden.
Het grootste cadeau dat mijn ouders hebben meegegeven. Vooral goed kijken zonder oordeel en alles eerst observeren wat er gebeurd. En als je geïnteresseerd bent en het dan niet begrijpt, stel de vraag aan de persoon die er wel verstand van heeft.
Ik was jong, en merkte als ik zo nu en dan wat met iemand deelde, ik enorm uitgelachen en geplaagd werd. Inmiddels ben ik volwassen geworden en veel meegemaakt. Te veel, te vaak zie en hoor ik, hoe weinig mensen moeite doen, en zonder dat er nagedacht wordt iets zeggen, wat een ander heel veel pijn kan doen. Wat is dat toch jammer! Het kan ook anders, waardoor je er veel van oppikt en de dag een stuk gezelliger en aangenamer wordt voor iedereen! Tip: houd je mond of stel de vraag oprecht.
Hier loop ik zo nu en dan tegenaan. Komt ook, ik ben geen meeloper zoals u hebt gemerkt. Nee, ik ben geen gemakkelijke tante maar hou wel van gezelligheid, uitdagingen en nieuwe dingen ontdekken en doen waar je iets goed mee kunt. Als een ander mij dat pleziertje gunt, gun ik het de ander extra, waar hij of zei van houd. Over mijn belemmeringen spreek ik minder, want ik weet, iedereen heeft zijn eigen dingen. Alleen, de een kan het verbergen, de ander niet. Daar wordt je dan vaak op neer gekeken. Kijk naar de mooie dingen die de mens te bieden heeft!
Mooi voorbeeld. Dat ik mijn eigen onderneming als Bloemenboetiek begon, en niet vanzelf ging. Een klein kapitaal had ik nodig van de bank. Alle banken heb ik benaderd, en allemaal afgewezen. Totdat ik een online financiering vond, die notabene bij mij thuis kwam. Van wijze van spreken, had ze nog niet mijn ondernemersplan gelezen. Zei ze meteen al, ja de opstartkosten lenen we je, want jij bent echt een kunstenaar die veel te bieden heeft. En kon van start.
Raden jullie het al? Een van de eerste klanten die bij mij de winkel binnen stapte? De ondernemersbank van de Robo, die amper moeite deed om mijn ondernemersplan te lezen. Ja, ik heb hem een uniek uitvaart bloemstuk gemaakt. Toen hij het ophaalde. Hij vond het nog mooier dan hij had verwacht. Ik heb hem verteld dat ik wel door hen afgewezen was qua financiering. Hij schaamde zich diep. Zo heb ik vele bedrijven, vliegtuigmaatschappijen, tv programma’s en vele belangrijke mensen op de proef gesteld, die ik mijn gouden hand heb gegeven. Het bloemwerk met passie en liefde en mijn geheimen in heb verwerkt. De klanten waarvan ze het verdienen, af en toe een tip geef of het stiekem verwerk in het boeket of bloemstuk.
Dat er een engeltje op mijn schouder verscheen, die mij de moed gaf om de weg weer verder te vervolgen. Nadat de arts mij min of meer heeft opgegeven. Ik ben de confrontatie met mijzelf flink aangegaan. Nee makkelijk was het niet want tenslotte leven wij in een digitale wereld tegenwoordig. Onze generatie komt uit de analoge tijd. Dat is toch even wat anders. Ik ben mij terug gaan trekken in de bergen tussen het onkruid en bloemen. Het water wat mij weer even terug bracht in mijn kindertijd. Nadat ik bij de eucalyptus kwekerijen ben geweest die mij doorverwezen naar de Canarische eilanden. Kwam ik op een dag bij een piepklein strandje dat verscholen lag tussen de bergen. Het was schemerig aan het worden waarop ik besloot daar te blijven overnachten.
In de ochtend werd ik wakker en mij zo anders voelde.
Mijn aura, mijn lichaam, mijn krachten, de mooiste regenboog kleuren die ik ooit om mij heen zag. Warmte en liefde voelde ik. Mijn glimlach kon niet groter en ogen, die helder, bijna doorzichtig lichtblauw, met een dun randje als gerafeld geel erom heen met zachte stralen (net als de zon, als die op zijn mooist staat) waren.
Alles zag ik, alles voelde ik, dit geluk, dit gevoel, dit gegeven… Wow, kon ik dit maar met alle lieve mensen delen!
Waarna ik in de verte in een bocht van de rotsen op een vulkanisch stenen strand aan de zee, een prachtige grot zag verborgen. Mijn ogen kon ik er niet van weghouden en trok de aandacht daarheen te gaan. Steentje voor steentje kroop ik erheen en kwam steeds dichterbij. (normaal kan ik gemiddeld 50 a 100 m lopen op een vlakke weg) Mijn geluk kon niet op. Een grote steen die een prachtig zitje had, ben ik op gaan zitten. Starend keek ik naar de
klotsende golven die tussen de stenen kropen. Om de zoveel minuten kwam er een flinke golf aan, die tegen een uitstekende rots die in de zee lag tegenaan klotste. Prachtige regen druppels lieten vallen, van de zon die er op viel. Stemmen kwamen bij mij in het hoofd die mij vertelde;
Geef mensen de mogelijkheid die dit elkaar wel gunnen, de mogelijkheid om zichzelf ook open te stellen en zich te ontwikkelen, zonder schaamte en ga dit delen en geef het door! Wees niet bang, wees niet getreurd dat vele mensen dit maar raar vinden.
(Ja ik ben een gekke vrouw die het heel moeilijk vind om hulp te vragen). Voor elk probleem vind ik uiteindelijk wel een oplossing. Alleen af en toe duurt het iets langer. Dus geduld heb ik wel eens nodig.
De zee kwam dichterbij waarop ik mij moest haasten naar de kant. De zee zag ik steeds dichtbij komen. Met de klappen van golven die dichterbij kwamen. Ik probeerde over de stenen te lopen. Maar mijn evenwicht laat het niet toe. Dus steen voor steen met vallen en opstaan ging ik zo rap als ik kon richting de kant. Verderop kwam iemand aanlopen over de heuvel van stenen. Hij reikte mijn hand zonder iets te zeggen. Een bliksemschicht ging door ons heen waarop we in elkaars armen kwamen. En samen liepen we naar de kant en spraken elkaar. Wat we doen, waar we mee bezig zijn. En zag dat we over de heuvel kwamen. Een vrouw zat daar die aan het mediteren was. Hij vroeg of ik bij hen mee kom eten. (hun hadden een kamer gehuurd vlakbij). Zo gezegd, zo gedaan. We vertelden onze avonturen en wat ons bezighoudt. Op den duur vroeg hij of hij mijn rechterhand mocht vasthouden. En stemde toe. Al mijn pijn, al het verdriet wat ik in mij had voelde hij. Ik voelde het. Ik barstte in tranen uit, waarna ik hetzelfde als in de ochtend voelde en terugkwam in de realiteit. Ongehoord keken we elkaar aan terwijl de vrouw met ongeloof ons aankeek. Een traan zag ik over de wangen van hun rollen waarop we elkaar omarmden. We spraken elkaar bij en maakten nog wat plezier.
Zigzaggend over het hobbelig zanderig pad tussen de rotsige gebergte, die heel steil omhoog stonden met hier en daar een grote cactus of Aloe Vera planten tussen een uitstekende rots. In de verte wat geitjes hun weg proberen te vinden tussen de stenen, waarvan er af en toe eentje van naar beneden viel, waarop ze nog hoger of lager iets lekkers konden vinden. Na een struikgewas aan beide kanten het pad een klein wankeling brugje van een paar planken naderde, die meteen een scherpe bocht passeerde langs een klein speeltuintje. Het zanderige pad ging over op een spannende drempel die over ging op een smalle bochtige straat die al meteen de hoogte in ging. Langs een prachtig piepklein dorpje met een paar huisjes tegen de rots weer de bocht om wilde gaan. Zag een oude nette boer de hoek om komen lopen, steunend op zijn stok. Hij hield mij zwaaiend stil. Draai mijn hoofd door het raam van de auto en vroeg hem of er wat is. Hij kwam dichterbij tot bijna zijn hoofd door mijn raam met een grote glimlach met maar een paar tanden in zijn mond. Hij bewonderde mij, daarna de auto en gaf mij een blijde hand. Met een vriendelijke groet, moest ik meteen alweer een scherp schuine bocht naar boven de volgende bocht nemen. De bloemen begonnen tegen de rotsen te bloeien waarop de cactussen en Aloë Vera tegemoetkwamen. De weg vervolgde door een smalle tunnel grot die precies in een bocht viel. 5 km zigzaggend de hoogte in. Als ik naar links de bocht om moest, zag je meteen de afgrond die steeds steiler werd. Dat was een behoorlijke klim zal ik je vertellen. Tot ik naar links of rechts de bredere weg op kon. Die zigzaggend rond de rotsen zijn weg vervolgden.
De lucht die over de toppen van de bergen schoven, hadden alle kleuren blouw, grijs, wit en geel. Aan de ene kant wat grauwer, terwijl ik naar de andere kant keek, licht van kleur. Wat een gewaarwording was dat! Alle kleuren die een vulkanisch gebied heeft zag ik. Elk kuiltje, elke hoekje of de roet, die op sommige stenen nog zichtbaar zijn. Alles wat ik aankeek staalde.
Lang heb ik het weggedrukt door niet begrepen te worden. Tot op de dag dat ik aan mijzelf ben gaan werken. Mensen op mijn pad, op mijn reis tegenkwam, waarmee ik dit voor het eerst mee deelden, die mij ook hun kwetsbaarheid vertelde. Echt geïnteresseerd zijn in hoe wij leven. Waarop ik zo nu en dan mijn verdriet en vreugde mee deelde onderweg.
Ja, ik ben een heling bloemist! Dit heb ik lang niet hardop durven zeggen. Tot nu, en dit graag met jullie deel. Uiteraard, zo nu en dan zoek ik uit naar oude legendes of het klopt. Meestal zit ik aan het goede eind.
Laat een bericht achter?
Of meld je aan
Zodat je op de hoogte blijft en een mail krijgt als er weer een nieuw bericht uit komt.
